Geçmişte yayla evleri bir başka olurdu. Dört direk üzerine atılan katran dalları ile etrafı basit bir şekilde kapatılmış  yada basit taşlardan yapılmış üzeri toprakla kapatılan hertarafından ışık ve hava alan  evlerdi yayla evleri. 

 

 

Hayvanları ile aynı yerde yatar,otururdu yayla insanı.Yayla insanı için hayvanları çok önemlidir,gecede olsun gündüzde olsun o hayvanlarını yanından ayırmazdı.  Günümüzde artık evler şehir evleri gibi betonarme  olarak inşa ediliyor yaylalarda. Yayla bir geçinme yeri olmaktan çıkıyor  bir eğlence yerine dönüşüyor.

 

    Ahşaptan yapılmış kenarları kuru yayla taşı ile çevrili üzeri toprak ile kaplı  evlerin damlarından  süzülmüyor artık geceleyin ay ışığı, vurmuyor evin içine güzelim ardıç, andız, katran, kekik kokulu gece ayazı… Güneş ışığı giremiyor çatıdan içeriye… Ocaklarda pişirilmiyor yufka ekmekler, bazlamalar,  peynirli,çökelekli börekler darı ekmeğiden yapılan sıkmaçlar. Sıcak topak ekmek üzerine Sürülmüyor yayıklarda yayılmış tereyağları. Ekmek bile artık kasabadan geliyor.Harmanlar gölüklerle sürülmüyor,Kaldırılan hasat develerle köye inmiyor artık.

    Ateş yakılırdı ev denilirse o derme çatma yapıların içerisindeki ocaklarda.Ocaklardan cıkan o duman insanın gözünü oyuyordu.O kütükten ve gazlambasından çıkan is kokusu günlerce üzerinden çıkmazdı yayla insanının.

 

 

     Ocaklarda yakılan o Katran ve Ladin kütüklerinden çıkan alev ise ısınanların önünü yakıyor; havanın ayazı ise sırtını donduruyordu.

 

     Sabah oldu; Çobanlar “oyy!”dürrrrrrrrrr verirdi dağdan dağa… Sürüler çan ve köpek sesleri eşliğinde  sürülürdü dağlara, çayırlara doğru.ve ilerleyen saatlerde çobanın kavalından çıkan yanık türkü sesleri insanın taaaa yüreğine otururdu.

 

 

Buz gibi akan GÜROLUKtan Sular doldurulurdu;Kabak,güğüm ve sitillere.

 

 

   Öğlen vakti çan ve köpek sesleri ile kıyamet kopardı obanın önünde. Koyunlar, keçiler sağılırdı. Nasır tutardı kadınların elleri süt sağmaktan..…   Sonra kuzular ve oğlaklar meleyerek koşuşur, analarına sokulurlardı emmek  için.

 

 
Bazen de dağlara düşerlerdi geceleri, dönmeyen  bir koyun birkaç keçiyi aramak için. Yoksa dağda kalan hayvanı parçalayıverirdi canavarlar.

 Çoban tahta kaşıkla vurmalıydı yoğurdun gözüne yufka ekmekle… Çocuklar, ara kestirmece,yada önlerine aldıkları bezden yapılmış toplarla ayaklarında dokuz yamalı Ermenek lastik ayakkabıları ile çorabı ve dizlikleri düşünmeden,(zaten görmemişlerki) top oynamalıydı;gün batarken Gıncıllak hazırlıkları başlamalıydı.Önce bir kömür parçası, arkasından hala burcu burcu kokusu burnumdan gitmeyen ve Analardan habersiz çalınan bir kaşık tereyağı sürülmeliydi Gıncıllağın deliğine.Ve  binilmeliydi gacır-gucur sesleri arasında…odun taşımaktan ve yayla soğuğundan elleri bıçakla kesilmiş gibi çatlar ve kanardı yayla insanının... Yaylalar yayla gibi olmalıydı,

 Yayla yine havasıyla, manzarasıyla, suyuyla, çimen kokuları ile  aynı yayla ama yaşantı değişmiş,ama ne çare… Birçoğu nostalji oldu artık.

 
 

 

    Günümüzde yaylacılık ise Bir zamanlar Altıntaş yaylasında dikili bir ağaç yokken;Buyıl 8.yılını kutlayacagımız şenliklerimiz sayesinde Yaylamızın büyük bir bölümü Ceviz,kiraz ve şeftali ağaçları ile agaçlandırılmış durumda.

 

 

 

Ayrıca yaylamızda yetişen Domates,fasulye ,biber ve patlıcanların bazı yaylacılarımız için yeni bir geçim kaynağı haline geldiğini unutmamak gerekir.

    Günümüz yaylacılığında yukarıda bahsettiğim koyun ,keçi ve köpek seslerini duymakta artık bir nostalji.Sadece o koyun ve keçilerden kalan çan seslerini duyabilirsiniz;o da bazı arkadaşlarımızın o zamanlara olan özlemlerini gidermek için kapılarına taktıkları çan sesleridir.